ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Երուսաղեմ` խաչվելու՞

Երուսաղեմ` խաչվելու՞
29.01.2019 | 03:18

Հայաստանի համար գրեթե մարգարեական են դարձել այս խոսքերը, որովհետև պետական ինստիտուտներից առավել խաթարվում և գրեթե գիլիոտինի տակ է հայտնվում հայի կերպարն ու տեսակը: ՈՒ երբ դպրոց մտած քահանային ՀՀ կրթության և գիտության` իր պաշտոնամուտը ԱՄՆ-ում և Բրիտանիայում «ընդունած» «սուպեր» նախարարն է «դուրս հրավիրում», նախարար, որի «սուպեր» ձեռքերով կարծես նախապատրաստություններ են ընթանում` հայոց դպրոցից առաքելական եկեղեցու պատմությունը հանելու, մնում է Պետրոսի նման հարցնել. Հայաստան, յո՞ երթաս: ՈՒ թերևս լսել Տիրոջ պատասխանը` գնում եմ Երուսաղեմ` խաչվելու:


Ինչու՞։ Շատ պարզ. «հայի գենն» ու տեսակը ոտքի ու պայքարի է ելնում քաղցկեղի չորրորդ ստադիայում, տասնյակ հիվանդություններ ունեցող մարդու կրկնակի կալանավորման համար, և փողոցին հպատակ` հայոց արտարադատությունը, բանակի տոնի նախօրյակին, կալավորում է Արցախյան հերոսամարտում մեծ լումա ունեցող գեներալին:
Հայոց «գենը» հանգիստ հետևում է, թե ինչպես է իր աչքի առաջ քանդուքարափ լինում ողջ արդարադատության համակարգը` ոչ միայն ՄԻԵԴ-ում հաղթած Մայրապետյանի, այլև երկրի երկրորդ նախագահի նկատմամբ, իսկապես, քաղաքական հետապնդմանը, որովհետև, եթե այլ բան չասենք, ապա գրավի օրենքի չկիրառումը, մանիպուլյացիոն մոտեցումներն արդեն իսկ դրա միանշանակ արտահայտությունն են: Սպասենք ՄԻԵԴ-ի նոր որոշման:
Եվ վերջապես, հայու գենին մի հատված ոտքի է կանգնում ընդդեմ կաթողիկոսի` «նոր հայրապետի» պահանջով: Սակայն որևէ մեկը, գեթ մեկը չի կանգնում փողոցում գոռալու` հարգարժան կրթության նախաարար, բա քահահան, բացի եկեղեցուց ու դպրոցից, ուրիշ որտե՞ղ պիտի լինի:


Ինչու՞ այսքան երկար կանգ առանք այս հանգամանքի վրա. ևս մեկ անգամ արձանագրելու. գունավոր, եթե կուզեք, թավշյա հեղափոխությունների թիվ մեկ «առաջադրանքը» տվյալ երկրում, կոնկրետ դեպքում` Հայաստանում, մենթալ պլանը փոխելն է:
Շնորհավորենք հեղափոխության «հայրերին»` դա նրանց «հաջողվեց»:
ՈՒ հիմա արժե՞ ծանրանալ այն իրողության վրա, որ քաոսը, որը ոչնչացրեց հայոց պետական բոլոր ինստիտուտները, անղեկավարելիության խոր սինդրոմ ներարկեց ոչ միայն երկրին, այլև հենց իրեն` այսօր իշխող վերնախավին (եթե այդպիսի փշուրներ կան այսօր մեզանում): Եվ ինքը` «միանձնյա» Փաշինյանը, որը «վերցրեց» գործադիր, խորհրդարանական, դատական համակարգերը, փորձում է վերցնել նաև լրատվական տիույթները, բացարձակ անիշխանության ու անղեկավարելիության մեջ է հայտնվել: Ասված է` իշխանությունն այլասերում է, բացարձակ իշխանությունը բացարձակ է այլասերում. (տես` տրված պարգևավճարները, դրանց չափերն ու մնացյալը:


Գիտենք` ինչի համար է այդ ամենն արվում հեղափոխության բուն մոդերատորների կողմից. նախապատրաստվում է հեղափոխության երկրորդ էշելոնի մուտքը, երբ խաղի մեջ կհայտնվի «բակենբարդներով», սպիտակ «բաբըչկայով» իրական «փրկիչը», անկյուն մղելով «կամուֆլյաժավոր», մորուքավոր «բոբոյին»: Սա, կարծես, Նիկոլ Փաշինյանը ևս հասկանում է: Ո՞վ կլինի նա` կանդրադառնանք հաջորդիվ, մինչ այդ կատարենք ևս մեկ կարևոր արձանագրում: Չենք տարակուսի ու զարմանա, եթե «նկատենք», որ կգա, իսկ գուցե և եկել է պահը, երբ անձամբ ինքը` Նիկոլ Փաշինյանը, կցանկանա իր ուսից վայր դնել ոչ վաղ անցյալում հաճույքով զգեցած ուսապարկը, այն է` իր ուսի այսքան ծանր բեռը, որը կուտակվել է նրա ուսերին` տնտեսության, արտքաղաքական, երկրում լճացած բազում-բազմաթիվ խնդիրների, հանդուրժողականության զրո իմունիտետով հասարակության տեսքերով, որի հիմնական երկնողը հենց ինքն էր:

ՈՒ դրանց գագաթ` Ղարաբաղյան խնդիրը: Որքան էլ փորձագիտական հանրությունը, նույն ինքը` Փաշինյանը, պնդեն` որևէ լուրջ տեղաշարժ Ղարաբաղյան խնդրում, բանակցակային գործընթացում չկա, ընդամենը դեմ-դիմաց հանդիպումներ են. քարերն աղաղակում են` գործընթացն ահավոր արագացել է։ Արագացել է ոչ միայն տարածաշրջանում գծվող նոր` Սիրիա-Թուրքիա-Իրան-Ռուսաստան-Իսրայել աղեղի, այլև առաջին հերթին հենց Փաշինյանի իմիջի ձնագնդային անկման, թիմի դիլետանտության, քիչ-քիչ հասունացող հասարակական դժգոհության` կրիտիկականի վերածվելու պատճառով:
Ախր ձրի պանիրը միայն թակարդում է լինում. «պանիրն ուտելուց» հետո պետք է լուծել նաև ղարաբաղյան` տարածաշրջանի վերաձևավորմանը խանգարող հարցերը:
Այս կամ այն կերպ, փոխզիջումների կամ (Աստված մի արասցե) բլիցկրիգի տեսքով:


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 3187

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ